Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/222

 Słowa te spadły na zebranych niby piorun z jasnego nieba. Publiczność z zapartym tchem śledziła dalszy bieg wypadków. Spodziewano się sensacyjnego zwrotu, który zadecyduje o dalszym losie oskarżonych.
 — Oskarżony nie był w stanie tego sam dokonać. Gdzież są wspólnicy?..
 — Nie miałem wspólników.
 — A kto zamordował policjanta? Czy też oskarżony?
 — Ja.
 — Czy oskarżony jest przy zdrowych zmysłach?
 — Jestem zupełnie zdrów.
 — I oskarżony nasłał swą córkę do hrabiny, by ją okraść po raz drugi?
 — Tak. Ja.

 Sędziowie poczuli się mocno zakłopotani. Właśnie ten, którego mieli zamiar uniewinnić — oskarża samego siebie. Sędziowie podejrzewali, że oskarżony dostał ataku szału. Przewodniczący zapytał:
 — Czy oskarżony nie cierpi na ból głowy?
 — Nie.
 — A jak z sercem?
 — Lepiej. Jestem zupełnie zdrów.
 — Gdyby nawet było prawdą, co oskarżony powiada, — ciągnął dalej przewodniczący — hrabina i tak nie mogłaby go poznać, gdyż spała w czasie włamania.
 — Znamy się jeszcze z przed kradzieży.
 Naraz rozległ się na sali rozdzierający krzyk kobiety:
 — To on!.. On!. Boję się!
 Był to głos hrabiny. Rzuciła się w stronę drzwi. Przewodniczący dał znak, by ją zatrzymać.
 — Świadek Mołdakowa! Co się stało? Co oznacza ten okrzyk? — podniósł się przewodniczący ze swego miejsca.
 — Hrabina stała złamana ze zwieszoną głową. Wzrok