Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/191

 — Policjantem w Warszawie? — zawołał Wołkow niesamowitym głosem.
 — Tak, policjantem — westchnęła ciężko.
 — Tylko, że nie długo utrzymał się na tej posadzie. Zginął z ręki bandytów. Słyszałeś zapewne o tym wypadku...
 Wołkow naraz schwycił się obiema rekami za głowę, biegnąc po pokoju tam i z powrotem, jak szalony.
 — Co się stało, mój synu? Co ci jest?!
 — Nic, nic... Mów dalej, mamo.
 — Służąca moja miała zostać jego żoną. Ona mi opowiedziała o wszystkim, jak go zdradziecko zamordowali. Biedna dziewczyna po utracie ukochanego nie chce słyszeć o żadnym innym mężczyźnie.
 — Opowiadaj o nim — zawołał Wołkow. — Mów!.. — uniósł w powietrze zaciśnięte pięści.
 — Co ci jest, synu? — pytała zaniepokojona kobieta.
 — Mów! Mów! Nie zwlekaj!
 — Już mówię, ale nie denerwuj się kochamy. Rozumiem twój ból. Straciłeś brata...
 — Mów! Mów! — wołał Wołkow — chwytając się obiema rękami za gardło, jakgdyby miał zamiar się udusić.
 — Uspokój się dziecko moje. Opowiem ci wszystko. Powinieneś wiedzieć w jak smutnych okolicznościach zginał swój brat. Michał padł na posterunku...
 — Na posterunku?.. — tłukł Wołkow z rozpaczy głową o ścianę.
 — Tak synku. Bądź ostrożny. Porzuć służbę w policji. Człowiek tam zawsze ryzykuje życiem, jest w ciągłym niebezpieczeństwie, gdyż ma do czynienia ze złodziejami, mordercami i bandytami. Michał również zginął z rąk bandytów, zmykających po dokonaniu włamania u pewnej hrabiny.
 — Skąd wiesz o tym — zawołał Wołkow nieswoim głosem.