Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/134

Sędzia śledczy nie miał powodu wątpić w tę część zeznań badanego. Płynęły one spod serca.
 — A więc, przyznajecie się — rzekł sędzia śledczy — do tego, że usiłowaliście zamordować amanta córki. I strzelaliście z tego oto rewolweru?
 — Tak. Żałuję tylko, że strzały moje chybiły.
 — Ale to jest karalne. Może ktoś być największym nawet przestępcą, nikt nie ma prawa dokonywania nad nim samosądu. Kara i sprawiedliwość spoczywają w ręku właściwych ludzi. Na to istnieje sąd. Czyście o tym nie wiedzieli?
 — Owszem. Wiedziałem. Uniosłem się. Nie pamiętałem co robię. Było mi wszystko jedno, co stanie się później.
 — Rozumiem. Proszę mi tylko powiedzieć prawdę: czy byliście już kiedykolwiek karani?
 — Nigdy. Oby tak dalej do końca moich lat, których już niewiele pozostało mi w życiu. Stale unikałem konfliktów z Kodeksem Karnym.
 — Nigdy! — przepytał sędzia śledczy.
 — Nigdy! — rzekł Stasiek Lipa tak stanowczym i uroczystym tonem że sędzia śledczy począł w pośpiechu przerzucać akta, czytając od czasu do czasu coś pod nosem.
— Gdzie poznała wasza córka Klawego Janka?
 — Na wybrzeżu morskim. W bardzo romantycznym zakątku — uśmiechnął się Lipa gorzko.
 — A przed tym nie znała go?
 Stasiek Lipa zorientował się, że wsypał się. Przypomniał sobie w tej chwili, że Aniela brała udział w zorganizowaniu ucieczki Klawego Janka z więzienia, o czym policja musiała wiedzieć....
 — Kto wie? Kto to może dziś ręczyć za swoje dzieci?
 — Czy córka wasza bawiła kiedyś w Warszawie?
 — Przejazdem.