Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/107

 — Dobranoc! — dodał.
 — Dowidzenia! — uśmiechnęła się kobieta.
 Kobieta zmierzyła go od stóp do głowy trzymając jedną rękę na klamce
 — Na co pani jeszcze czeka
 — Mam ci jeszcze coś do powiedzenia.
 Kobieta puściła klamkę i usiadła z powrotem na krześle. Janek nie nie rozumiał..
 — Janku! — odezwała się kobieta. — Czy naprawdę kochasz Anielę?
 — Czy pani w to wątpi? życie gotów byłbym oddać za nią.
 — A gotów byłbyś zerwać raz na zawsze ze światem przestępczym?
 — Tak postanowiłem raz na zawsze zerwać z przeszłością.
 — I wierzysz, że będziesz mógł się opanować?
 — Tak. Ostatnia noc dowiodła, że mam żelazną wolę.
 — Wiem o tym.
 — Co pani wie? — schwycił ją Janek za rękę. Pani zachowanie wydaje mi się dziwnym.
 — Nie przerywaj. Odpowiadaj na pytanie Powiedz czy masz wiele dawnych grzechów za które policja cię ściga?
 — Sporo. Ale poco pani pyta o to? — denerwował się Janek.
 — Cierpliwości. Czy jesteś zupełnie zdrów?.
 — Jak ryba.
 — W takim razie Aniela będzie twoją.
 Janek zerwał się z miejsca.
 — Pani nie żartuje?!., Aniela będzie moją?! — Podejmuje się umożliwić wam spotkanie Resztę pozostawiam tobie.
 Janek był nieprzytomny ze szczęścia.