Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/102

 I ja tak sądzę o sobie. Jesteśmy oboje przy zdrowych zmysłach.
 — Nie wiem jednak ciągle, o co pani chodzi. Jestem w tym uzdrowisku po raz pierwszy.
 — Wiem o tym.
 — Co pani jest jeszcze wiadome o mnie?
 — Bardzo wiele — roześmiała się przybyła.
 Oboje przyglądali się sobie przez dłuższą chwilę.
 Janek spoglądał w jej duże mądre oczy. Zaczynał ją sobie naprawdę przypominać. Ogarnęło go przerażenie.
 — Czy może mi pani otwarcie powiedzieć, kim pani jest?
 — Bardzo chętnie, ale pan mi się pierwszy przedstawi. Możliwie, że przyjęłam pana za kogo innego uśmiechnęła się ironcznie.
 — Wszak pani zna moje nazwisko. Nazywam się Blank.
 Przybyła wybuchnęła śmiechem.
 Nie o to nazwisko mi chodzi.
 — A o jakie?
 — To.. To., — m rugnęła lewym okiem.
 Janek nie wątpił już teraz, że jest zdemaskowany. Postanowił jednak nie ustępować aż sobie nie przypomni, kiedy tę „twarz“ widział.
 — Nie rozumiem co oznacza to mruganie okiem? Nie znam się na tym.
 — Za to ja się znam na tym — odparła kobieta, mrugnąwszy okiem po raz drugi.
 Janek poczuł się zaintrygowany. Odłożył płaszcz, który przez cały czas miał przerzucony na ramieniu, gotowy do wyjścia, i usiadł nawprost przybyłej.
 — Pani ma piękne brylanty.
 — Pan się zna na tym. Nic nie są warte.
 — Czyżby?
 — Tak samo, jak pan..