co było prędzej wynikiem i zakończeniem. Ludzie potrzebowali nie alegoryj pięknych, nie symbolu doskonałego, lecz wiedzy, w co należało im wierzyć co do wszechświata, co do swoich w nim losów, co do tajemniczego ich życia i wszystkiego, na co mogli mieć w niem nadzieję i czego powinni się byli obawiać, co powinni byli czynić, a czego nie czynić. Wszak „Podróż Pielgrzyma“[1] jest też alegoryą, i do tego piękną, rozumną i poważną; proszę się jednakże zastanowić, czy ta alegorya Bunyana mogłaby poprzedzić symbolizowaną przez się wiarę? Musiała już istnieć przed nią i być powszechną wiara, której alegorya mogła się stać następnie cieniem — i to, pomimo całej swej powagi, cieniem — możemy to powiedzieć — zabawnym, czystą grą wyobraźni — w porównaniu z tą rzeczą groźną, z tą pewnością naukową, których chce ona być emblematem poetycznym. Zarówno w tym, jak i w każdym innym wypadku, alegorya jest wytworem pewności, nie zaś jej wytwórczynią. To też, co się tyczy poganizmu, należy nam jeszcze zbadać, zkąd się wzięła owa pewność naukowa, matka tego labiryntu alegoryj, błędów, poplątanych pojęć, jaka ona była, czem była?
Niewątpliwie, szalonąby to było pretensyą chcieć tu, lub gdziebądźkolwiek, „wytłumaczyć“ takie zjawisko, jak to dalekie, niepowiązane i mgliste imbroglio[2] poganizmu, bardziej przypominające stado obłoków, niż daleki stały ląd gruntu i faktów. Poganizm ten
