Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/123

Kniaziów tłumy... I caryca

155 

Siedziała tam razem.
Uśmiechnąwszy się, spojrzałam —
I padłam nieżywa!
Matka zmarła! I grób jeden

Obie nas przykrywa!

160 

Oto za co mnie, siostrzyczki.
Ból i męka zżera,
Oto za co mnie do raju
Nie puszczają teraz!

Czym wiedziała ja, dziecko,

165 

Że to ta caryca —
Wróg okrutny Ukrainy,
Żarłoczna wilczyca!
Powiedzcie, siostrzyce!

Zmierzcha się już. My do Czuty

170 

Na noc polecimy, —
Gdy się tu coś będzie działo,
Stamtąd usłyszymy!

Zerwały się, bialusieńkie,

Nad lasem zapadły

175 

I w gałęziach na dębinie
Nocować zasiadły.

TRZY WRONY

Pierwsza

Kradł! Kradł! Kradł!

Kradł Bohdan kram,

180 

 Sam w Kijowie staje,
 Złodziejom sprzedaje
 Kram, co nakradł sam.