Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 84.djvu/7

—   2343   —

więc jeszcze sporo czasu. Trzeba go uwolnić z więzów.
 Jeniec odzyskał tymczasem przytomność. Widać to było po szeroko otwartych, ciemnych oczach. Obrzucał otaczających wściekłym spojrzeniem
 — Nazwisko? — zapytał generał.
 Zapytany wymienił je.
 — Słyszeliście co ten sennor mówił?
 — Owszem.
 — Przyznajecie, że to prawda?
 — Jako generał rozumie pan, że nie wolno mi odpowiedzieć na to pytanie.
 — Uważacie, że obowiązek każe wam milczeć? Nie przeczę, że macie rację. Muszę jednak zapytać, czy istotnie planowany jest na nas atak?
 — I na to nie odpowiem.
 — Od kogo otrzymaliście rozkaz, aby dziś...
 — Uwaga! Stać! — zawołał nagle Robert, przerywając generałowi.
 Przekonany, że nikt nie widzi, jeniec sięgnął ręką do kieszeni i chciał dotknąć ust. Robert zauważył to i ujął w przegubie podniesione ramię koronela. Jeniec chciał się wyrwać, ale nadludzki wysiłek jego był daremny. Schylił więc głowę nagłym ruchem. Zanim ktoś z otaczających zdołał podbiec, koronel zbliżył rękę do ust. Trzymając jeńca lewą ręką, walnął z całej siły prawą pod brodę. Drugie uderzenie w skroń powaliło jeńca na ziemię. Stracił znowu przytomność.