Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 84.djvu/2

—   2338   —

uwagę? Może naszym uda się wtedy wypad z miasta, który zniszczy oblegających.
 Przed samym końcem rozmowy Robert usłyszał kroki, na które jednak obydwaj rozmówcy nie zwrócili uwagi. Ktoś zapytał głębokim, rozkazującym głosem:
 — Dlaczego rozmawiacie tak głośno?
 — Ah, koronel! — zawołali obydwaj zbóje, zrywając się na równe nogi.
 — Milczcie! — rozkazał koronel. — Zabroniłem przecież rozmawiać na posterunkach!
 Zbóje czuli się winni i milczeli. Koronel ciągnął dalej:
 — Zaszło co?
 — Nie.
 — Zachowujcie się więc ciszej, niż dotychczas! Mieliście natężać słuch, a tymczasem kto inny gotów was posłuchać. Idę na zwiady. Gdyby co zaszło, zameldujcie majorowi.
 Pułkownik szedł w ciemności z wyciągniętymi rękami. Dotknąwszy pnia, chciał go ominąć. Potknął się jednak o nogę Roberta i padł jak długi.
 — Do licha! — zawołał. — Miałem wrażenie, jakobym się potknął o but człowieka. Hej, wy tam na posterunku, do mnie! Biegiem — marsz.
 Przybiegli tak prędko, że Robert ledwie zdążył przekraść się wśród drzew i ukryć za jednym z dalszych pni.
 Pułkownik podniósł się natychmiast i zapytał.