Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 82.djvu/3

—   2281   —

 — Czy ucieczka ma się odbyć w tajemnicy?
 — Nie. Na to jestem za dumny! Nie znaczy to oczywiście, aby wszyscy musieli wiedzieć naprzód, że Wasza Cesarska Mość chce kraj opuścić. Na czele wiernych huzarów doprowadzę Waszą Cesarską Mość nad wybrzeże morskie.
 — A republikanie?
 — Juarez będzie nas ochraniał.
 — Juarez? — zapytał cesarz ze zdumieniem. — Jakżeto?
 — Tak — odparł Mejia z wielką pewnością siebie. — Czy mogę przypomnieć sennoritę Emilię, z którą Najjaśniejszy Pan parę razy rozmawiał?
 — Przyznaję, że mi kilkakrotnie doradzała ucieczkę.
 — Juarez nie chce Waszej śmierci, Najjaśniejszy Panie. Ponieważ jednak: na wypadek schwytania Waszej Cesarskiej Mości przez republikanów będzie bezradny, wysłał tę kobietę, jako osobę zaufaną, z poleceniem, by potajemnie zakomunikowała życzenie Juareza. Zwróciła się do mnie.
 — Dobrze! Sprowadź ją, generale.
 Mejia odszedł. Na korytarzu spotkał Miramona w towarzystwie jakiegoś obcego człowieka. Obydwaj generałowie wymienili chłodne ukłony i bez słowa przeszli obok siebie.