Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 81.djvu/17

—   2269   —

 — Ależ w zupełności wystarczy — zawołał Robert z radością.
 Skrzydła fantazji przeniosły go na chwilę do ojczyzny: wszyscy czczą go i poważają jako wybawcę cesarza!...
 Juarez, podawszy Robertowi rękę, zwrócił się do Zorskiego.
 — Młodemu pańskiemu przyjacielowi zapewne śpieszno; niech jedzie jak najprędzej. Może będzie coś mógł uczynić dla sennority Emilii. Obawiam się o nią ze względu na obecność doktora Hilaria u Maksymiliana. Co do pana, gotów jestem zawsze służyć. Ale dziś mam wielką prośbę.
 — Spełnię z pewnością, oczywiście, o ile będzie to w mojej mocy, sennor.
 — Co pan zamierza robić w najbliższej przyszłości?
 — Nie mam jeszcze określonego planu. Zjawiłem się, aby zameldować, co zaszło. Wiem, że bez pańskiej pomocy nie będziemy mogli uporządkować sprawy Rodrigandów.
 — Racja. Trzeba postawić w stan oskarżenia obydwu Cortejów, Landolę, Hilaria i jego bratanka. Byłoby pożądane, aby złożyli obszerne zeznania. Ale i wtedy nie można wydać ważnego wyroku.
 — Dlaczego?
 — Niech się pan zastanowi nad naszymi obecnymi stosunkami. Przecież nie wiemy, co się jeszcze stać może. Jakiż sąd może rozstrzygnąć tę sprawę?
 — Mam wrażenie — pański.
 — Potrzebny tu jest trybunał, który uznają inne