Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/8

—   2204   —

przyniesie posiłek. Jesteście pewnością głodni, nie chcę okazać się niegościnnym gospodarzem. Pozwólcie, abym się na jakiś czas oddalił.
 Hilario wyszedł i polecił bratankowi przynieść gościom jadła i napitku.
 — Muszę cię o coś zapytać, Manfredo.
 Starzec skrzyżował ręce na piersiach i ciągnął dalej:
 — Od lat służyłeś mi wiernie, nie pytając, poco robię to lub owo. Zawsze jestem z ciebie zadowolony, a od dawna już myślę nad tym, jak wynagrodzić twą żarliwość.
 — Co za szczęście! — rzekł Manfredo z uśmiechem.
 — Nie mówiłem o tym nigdy. Czekałem, aż przyjdzie odpowiednia okazja.
 — Dziś dzięki tym dwóm gościom trafia się okazja?
 — Tak.
 — Co się stało? — zapytał Manfredo z zaciekawieniem.
 Starzec spojrzał nań dziwnym wzrokiem.
 — Czy chcesz zostać hrabią?
 — Hrabią? — zapytał młodzieniec zdumiony. — Jesteś dziś w dobrym humorze, stryju!
 — To prawda. Ale humor nie wpływa na moje zamiary. A więc, chcesz zostać hrabią?
 — Jakim hrabią?
 — Hrabią de Rodriganda.
 — Wielkie nieba! Jest ich przecież czterech. Dwóch starych, uznanych za zmarłych, jeden młody