Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/7

—   2203   —

 — I ja nie — dodał Landola. — Emma Arbellez poznałby mnie natychmiast. Hm, — mruknął, patrząc badawczo na lekarza. — Nie wolno nikogo wciągać w tajemnicę.
 — To rzecz zupełnie wykluczona.
 — Więc jeden z nas. Pojechałby pan, sennor Hilario?
 Zapytany potrząsnął głową, starając się ukryć niesamowity uśmiech.
 — A dlaczegoż nie wy? — odpowiedział.
 — Powiedziałem już, dlaczego nie mogę. Poznanoby mnie.
 — Nie mogę się stąd oddalić. Czy ma pan jeszcze nieco szminki, dzięki której się panu twarz zmieniła, sennor Cortejo?
 — Oczywiście, że mam.
 — W takim razie może pan sam załatwić sprawę.
 — Sennor, powierzyłbyś nam truciznę?
 — Tak. Ale o tym później.
 Na twarz Hilaria znowu zjawił się z trudem ukrywany uśmiech.
 — Gdzieście zsiedli z koni? W mieście?
 — Nie. W klasztorze.
 — A więc konie wasze jeszcze tu stoją? Hm. Nikt nie powinien wiedzieć, że tu jesteście.
 — Czy da nam pan jakie schronienie?
 — Chętnie.
 — U brata i u siostrzenicy?
 — Od dziś będziecie mieszkać razem nimi, zanim was jednak do nich zaprowadzę, bratanek mój