Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/16

—   2212   —

prawem? Czy nie wiecie, że wstać należy, kiedy się rozmawia z podoficerem Jego Cesarskiej Mości?
 — Dobrze, wstanę, ale na waszą odpowiedzialność, — rzekł Robert ze swobodą. — Podkreślam, że robię to dla świętego spokoju i powtarzam pytanie: jaką kwaterą przeznaczono wam na noc dzisiejszą?
 — To nie wasza sprawa!
 — Owszem, moja. Jeżeli oddział wasz otrzymał rozkaz rozbicia tutaj namiotów, ustąpię chętnie. Jeżeli jednak macie kwaterę w mieście, zostanę, bo prawo moje do tego miejsca nie jest gorsze od waszego.
 Stary spojrzał na młodzieńca ze zdumieniem.
 — Coście wy za jeden? Zachowanie wasze każe przypuszczać, że się znacie na przepisach służbowych.
 Podczas rozmowy sierżanta z Robertem zaciekawieni żołnierze otoczyli ich szerokim kołem.
 — Umiecie czytać, sierżancie? — pytał Robert.
 — Mille tonnerres! — zaklął stary. — Jak śmiecie wątpić?
 — Pytam, ponieważ znałem wielu sierżantów, analfabetów. Choć mógłbym odwołać się do waszego komendaneta, nie wzgardzę rozmową z wami. Czytajcie, kolego!
 Wyciągnął z pośród papierów paszporty, sporządzone w języku francuskim, i wręczył sierżantowi.
 — Nie wierzę, aby się tam znalazło co mądrego — mruknął stary. Podszedł do ognia, aby dokład-