Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/15

—   2211   —

 — Czego chcą ci ludzie? zapytał jeden z nich. — Czy mają prawo tu biwakować?
 — Czy mamy pozwolić, aby się obok rozkładały osoby cywilne? — mruknął drugi.
 — Meksykańskie włóczęgi, to nie sąsiedztwo dla munduru! — oświadczył trzeci.
 — Sierżancie, czy mamy na to pozwolić?
 Zapytany pogładził głowę i odparł:
 — Pożytku nam nie przynosi.
 — W takim razie obowiązkiem waszym jest uwolnić nas od sąsiedztwa tych ludzi.
 Widząc, że stary się waha, jakiś młody żołnierz rzekł:
 — Boicie się może cywila?
 Sierżant rzucił żołnierzowi miażdżące spojrzenie:
 — Milcz, żółtodzióbie! Nosiłem bagnet, gdyś ty jeszcze latał bez spodni. Pokażę wam zaraz, jak te cywile uciekać będą przede mną.
 Robert leżał na trawie z cygarem w ustach. Trzej pozostali rozłożyli się na brzegu potoku i pilnowali koni.
 — Czego tu pilnujecie? Wstawać i wynosić się!
 Sierżant wypowiedział te słowa do Roberta grzmiącym głosem, czyniąc ruch ręką. Robert odparł ze spokojem:
 — Sierżancie, jaką kwaterę przeznaczono wam na noc dzisiejszą?
 Oburzony starzec odpowiedział donośnym głosem:
 — Co? pytacie o moją kwaterę? Jakim że to