Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 77.djvu/28

—   2166   —

 — Ja — odparł spokojnie Sępi Dziób.
 — Widzę. Kto pan jesteś?
 — Jestem nietutejszy.
 — I to widzę. Czego pan chce?
 — Chcę pomówić z wami.
 — I to zauważyłem. Nie mam jednak czasu! Dobranoc!
 Odźwierny chciał zamknąć bramę, ale Sępi Dziób mu przeszkodził. Ujął go za ramię i, mimo że odźwierny wyglądał starzej od niego, rzekł:
 — Zaczekaj jeszcze chwilę, mój drogi chłopcze. Czy wiadomo ci, co to jest duro, lub dolar?
 — Pięć razy tyle, co frank.
 — A więc dam ci dwa dolary, albo dziesięć franków, jeżeli zechcesz otworzyć gębę i udzielić mi kilku informacyj.
 Podobna gratka nieczęsto się odźwiernemu trafiła. Spojrzał osłupiałym wzrokiem na rozrzutnego cudzoziemca i zapytał:
 — Czy to prawda, sennor? Jeżeli tak, to dawajcie pieniądze!
 — Nie, nie, mój synu. Naprzód muszę wiedzieć, czy mi będziesz odpowiadać.
 — Będę.
 — Bardzo mnie to cieszy. Oto dziesięć franków.
 — Dziękuję, sennor! Sen jest każdemu człowiekowi pracy bardzo potrzebny, ale za taki napiwek jestem zawsze do usług. Pytaj, sennor!
 — Niewiele mam pytań. Czy dużo gości mieszka dziś w gospodzie?
 — Niewielu. Dziesięciu, może jedenastu.