Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 76.djvu/8

—   2118   —

tylko życzyć towarzyszom pańskim, aby mieli takie same.
 Cortejo wyciągnął dwu stutrankowe banknoty.
 — Niech pan pozwili, abyśmy się panu przedstawili.
 Konduktor wyciągnął łapę i rzekł.
 — Dokumenty te są wprawdzie doskonałe, ale mimo to trzeba być ostrożnym. Czy ma pan paszport hiszpański?
 — Tak Nazywam się Antonio Veridante. Jestem adwokatem z Barcelony.
 — A pański towarzysz?
 — To mój sekretarz. Oto nasze paszporty.
 — Doskonale, wszystko w porządku. Mogą panowie jechać, ale tylko w moim przedziale. No trzeba wsiadać. Już czas najwyższy.
 — Jesteśmy gotowi.
 — A więc proszę wsiadać.
 Otworzył przedział służbowy i wsunął ich do środka. Na kilka minut zostali sami.
 Lokomotywa dała znak, konduktor zagwizdał i wsiadł do wagonu. Pociąg ruszył.
 W Lomalto oczekiwano przyjazdu pociągu. Dworzec miał wygląd czysto wojenny. Uwijało się po nim moc żołnierzy, których miano odwieźć pociągiem nad morze — do Veracruz — a stamtąd do kraju. Przybyłe wagony przyczepiono do pociągu, idącego z powrotem do Veracruz. Napełnili je w jednej chwili żołnierze, uszczęśliwieni, że wracają do domu.
 Przed dworcem oczekiwał podróżnych dyliżans