Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/3

—   2087   —

 — Tak. Uspokój się. Sytuacja tego wymaga.
 — Kiedy chcesz ruszyć w drogę?
 — Jutro w nocy.
 — Chyba nie sam pojedziesz?
 — Landola jedzie ze mną.
 — Ten zdrajca! Nie boisz się oddać pod jego opiekę?
 — Pah! Raczej jego zapytaj, czy się nie boi!
 Klarysa usiadła i obrzuciła Corteja pytającym spojrzeniem:
 — Cóż to znaczy?
 Notariusz uśmiechnął się dumnie.
 — Czy słyszałaś kiedy, żebym rozprawiał o banialukach?
 — Hm. Widzę po twojej minie, że coś planujesz.
 — Oczywiście — odparł z uśmiechem. — Jesteś znawczynią ludzi. Cóż czytasz w mojej twarzy?
 — Nic dobrego, ani miłego. Czy tak jest w istocie?
 — Może.
 — Czy Landola opowiedział jakieś nowe, nieznane szczegóły?
 Cortejo powtórzył dokładnie swoją rozmowę z kapitanem.
 — A więc chcesz się również przebrać i zmienić wygląd? Nie rozumiem, poco? — rzekła Klaryssa.
 — To zupełnie jasne i proste. Nie chcę, aby ktokolwiek zauważył, że jadę do Meksyku. Czy nie śledzono nas ustawicznie?