Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/1

—   2085   —

 — Pamiętacie o każdym drobiazgu.
 — Oczywiście będzie mi potrzebny sekretarz.
 — Ja nim będę. Co za zaszczyt, to za honor!
 Omawiali jeszcze przez jakiś czas szczegóły nowego planu. Wreszcie Landola rzekł:
 — Musimy jeszcze ustalić, gdzie i kiedy się spotkamy.
 — Będziecie mieli odwagę opuścić miasto w biały dzień? — zapytał Cortejo.
 — Nie, zwłaszcza z pakunkami.
 — Pozostanę więc tutaj do zmierzchu. Wieczorem staniecie pod laskiem, ciągnącym się wzdłuż rzeki do Manrezy. Kiedy się zbliży powóz, zagwiżdżecie początek Marsylianki. No, teraz idę do portu zasięgnąć języka. Adios!
 — Adios!
 Rozstali się.
 Zasiągnąwszy potrzebnych informacyj, Cortejo przesiedział w gospodzie do wieczora i, skoro zapadł zmrok, udał się w drogę powrotną. Pod umówionym laskiem ktoś zaczął gwizdać Marsyliankę. Kazał woźnicy zatrzymać konie. Landola umieścił kufry na koźle i wsiadł do powozu. Ruszyli.
 — Załatwiliście rzecz z kapitanem? — zapytał były rozbójnik morski. — Kiedy ruszamy?
 — Nie potrzebowałem wcale pytać. Na pomoście wisi zawiadomienie. Pojutrze o dziewiątej rano. Zdążymy więc, jeżeli przyjdziemy nocą.
 Poza tą krótką rozmową nie mówili aż do przy-