Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 74.djvu/7

—   2063   —

 Trapper nadstawił ucha. Obejrzał się dokoła i zrozumiał, że ma przed sobą tajnych ajentów.
 — Tak! Jest pan policjantem? Pięknie. Ale czemu pan się do mnie zwraca?
 — Ponieważ się interesuję panem bardzo. Żądam abyś mi szczerze odpowiedział na pytanie, które panu zadam.
 Sępi Dziób znów obwiódł spojrzeniem pokój, poczem rzekł:
 — Dziwny z was naród! Nikt nie jest tak skory, do aresztowania, jak wy.
 — Tak? Tak pan sądzi?
 — Do pioruna! Tak sądzę i odczułem to własnej skórze. Od wczoraj rano już po raz trzeci chcą mnie uwięzić.
 — A więc wczoraj już dwukrotnie pana aresztowano? i wykręcił się pan?
 — Jak pan widzi.
 — No, teraz już pan nie ujdzie!
 — A jednak myślę, że tak.
 Wachmistrz wyjął z kieszeni żelazne obręcze. Amerykaninowi tego już było za wiele. Podniósł się i zawołał:
 — Co? Chcecie mnie w łańcuchy zakuć? Piekło, śmierć i wszyscy diabli! Chcę widzieć takiego, co się ośmieli mnie dotknąć! Co wyrządziłem tym drabom, że osaczają mnie jak zwierzynę?
 — Co pan nam wyrządził? — zapytał policjant. — Nam — nic absolutnie. Ale wie pan chyba lepiej od nas, co zamierzałeś wykonać. Nazywa się pan Wiliam Saunders?