Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 74.djvu/4

—   2060

przekonał się, że jest dobrze strzeżona. Zapukał ponownie i zawołał głośno:
 — W imieniu prawa, otwórz pan!
 Znów odpowiedzią było milczenie.
 — Musimy sami otworzyć. Dawajcie wytrych!
 Strażnik podał instrument. Urzędnik nachylił się, aby zbadać otwór zamka.
 — Niech piorun trzaśnie! — zawołał. — Zatkany!
 — Czy wsadził klucz od wewnątrz? — zapytał ktoś.
 — Nie. Z tej strony coś wetknął.
 — A więc nie ma go tam.
 — Zdaje się, że nie.
 Każdy po kolei badał otwór. Okazało się, że tkwił tam stalowy przedmiot, którego niepodobna było usunąć.
 — Wyszedł — oświadzył jeden z policjantów.
 — Uciekł, zniknął! — dodał drugi.
 — O nie; sprawa jest gorsza — stwierdził przełożony. I, zwracając się do kelnerki dodał: — Powiedział pani, że udaje się do ministra.
 — Tak.
 — A więc wymknął się! Chdźcie za mną panowie! Musimy natychmiast pędzić do ministra.
 Urzędnicy skinęli na dorożkę, wsiedli i pojechali co koń wyskczy. —
 Ledwo zniknęli, gdy przed gospodą zatrzymał się inny pojazd. Pasażerem, który wysiadł, był Robert Helmer. Nie miał pojęcia o tym, co się zdarzyło, i nie wiedział również, że przechodnie którzy się krę-