Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/22

—   2050   —

 — Czy mam czekać na porucznika? — zapytał sam siebie. — Oho, Sępi Dziób jest człowiekiem, który może pomówić z ministrem bez polecenia. Oczywiście, nie będę mógł stroić z nim żartów, jak z innymi. Zostawię tu rzeczy. Ale ciekaw jestem, jakie oczy zrobi, skoro tak głupio ubrany drągal zażąda z nim rozmowy.
 Zaniósł swoje rzeczy do sypialni, a zamknąwszy ją, klucz wyciągnął i schował do kieszeni.
 — Ci ludzie nie powinni się podczas mojej nieobecności dowiedzieć co tkwi w worku, — mruknął. — A jeśli oni mają główny klucz, to i ja mam swoją śrubę.
 Wyciągnął z kieszeni amerykańską patentowaną śrubę, którą można zatkać zamek tak, aby nikt nie mógł otworzyć. Wkręcił więc śrubę w otwór. Poczem zeszedł ze schodów.
 Wyszedłszy z domu, Sępi Dziób obrał drogę, którą opisała kelnerka. Kilka razy wprawdzie musiał się informować, ale w końcu bez przygód stanął u celu.
 Ujrzawszy odźwiernego przy bramie, podszedł doń i rzekł:
 — Czy tutaj mieszka minister?
 — Tak — potwierdził odźwierny, oglądając cudaka z uśmiechem.
 — Na pierwszym piętrze?
 — Tak.
 — Czy jest w domu?
 — Master? Któż to?
 — No, minister.