Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/21

—   2049   —

cając się do starszgo kelnera, — czego pan tu jeszcze stoi? Czy nie poleciłem panu przynieść księgi obcokrajowców.
 — Śpieszę, panie, — oświadczył zgoła innym tonem kelner. — Czy rozkaże pan co jeszcze?
 — Chciałbym coś zjeść.
 — Śniadanie? Przyniosę menu.
 — Nie trzeba. Wszystko mi jedno, co dostanę. Przynieś pan żywo sute śniadanie!
 Kelner czym prędzej odszedł. Sępi Dziób zrzucił worek, futerał i puzon na niebieską jedwabną kanapę i zwrócił się ponownie do kelnerki.
 — A zatem pochodzi pani z Zalesia? A więc nie zna pani miasta.
 — O, tak. Jestem tu, już od dłuższego czasu.
 — Czy widziała pani ministra wojny?
 — Tak.
 — Czy wie pani, gdzie mieszka i jak należy stąd pójść, aby się do niego dostać?
 — Tak.
 Wię niech mi pani opisze drogę.
 Kelnerka ze zdumieniem obejrzała gościa.
 — Chce pan pójść do niego?
 — Tak, moje dziecko.
 — O, z tem trudno! Musi pan się zameldować w ministerstwie, lub gdzieś tam w podobnym miejscu. Nie wiem dokładnie.
 — Obejdę się bez ceregieli!
 Dziewczyna opisała drogę do mieszkania ministra.
 Sępi Dziób zjadł śniadanie.