Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/18

—   2046   —

nego gościa przez przedpokój do podwórza, gdzie otworzył drzwi i oznajmił: — Tutaj!
 Sępi Dziób wszedł i obejrzał się dokoła. Była to ciemna, zadymiona komora. Na oknie stały przybory do czyszczenia obuwia, w kącie skrzynia z narzędziami. Na ścianach wisiała różnoraka odzież, czekająca na oczyszczenie. Za stołem siedziało przy wódce kilka osób, grających brudnymi kartami.
 — Do licha! Co to za dziura? — zapytał trapper.
 — Izba dla służby.
 — Cóż ja zamówiłem — pokój czy izbę dla służby?
 Starszy kelner uśmiechnął się wzgardliwie.
 — Stanowczo pokój? Ale niech mi pan powie, co mam przez to rozumieć?
 — No, w każdym razie nie tę jaskinię.
 — A więc przywykł pan do lepszego mieszkania?
 — Stanowczo.
 — Tego po panu nie znać.
 — Nie uważa mnie pan za solidnego obywatela, a jednak jestem nim. A z panem ma się rzecz odwrotnie.
 — Cóż to znaczy?
 — Wygląda pan solidnie, ale pozory w tym wypadku mylą. Proszę raz jeszcze o przyzwoity pokój, bez względu na cenę.
 Kelner odparł z niskim, szyderczym ukłonem:
 — Jak pan sobie życzy! Niech pan ze mną idzie.