Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/9

—   2009   —

 — To nie powinno pana obchodzić.
 — Być może. Ale pan nie wygląda na człowieka, który mógłby się pytać o statecznych ludzi.
 — Nie? A jak wyglądam, hę?
 — No, musi pan przyznać, że wyglądasz jak istny zbój.
 — Pffttf — trafił go natychmiast ładunek śliny w kapelusz.
 — Przekleństwo! Miej się pan na baczności! — zawołał weterynarz.
 — Pah, zbóje tak postępują.
 — Ale ja sobie wypraszam!
 — Nic to panu nie pomoże, jeśli nie wyzbędziesz się grubiaństwa.
 — Czy może mówić do pana przez jedwabne rękawiczki? Do pana właśnie! Przychodzi taki obczyźniak niewiadomo skąd i tak mnie opluwa, że wprost nie będę mógł pokazać się w Zalesiu.
 Był naprawdę wściekły. Zdjął kapelusz i wyciągnął do nieznajomego.
 — Wytrzyj pan — rzekł obczyźniak z zimną krwią.
 — Wytrzeć? Ja? Co panu na myśl wpada? Czy zechce pan natychmiast wytrzeć? Jeśli nie, to porachuję się z panem. Zechce pan wytrzeć, bo — podniósł groźnie laskę.
 — Co — bo?
 — Bo uderzę pana w głowę.
 — Bij pan! Pffttf!
 Tym razem strumień trafił weterynarza w kurtkę.