Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 71.djvu/3

—   1975   —

 Robert ujął rękę Różyczki i rzekł z dziękczynnym uśmiechem:
 — A więc ty za mnie działałaś?? Ale czy wiesz, Różyczko, że ryzykowałaś bardzo?
 — Musiałam dziełać, skoro ty wolałeś spać. Nie jest rzeczą pewną, czy bardzo ryzykowałam. Uchwały ministra świadczą raczej o czymś wręcz przeciwnym. — —
 Tymczasem Platen przyjechał do ministra. Ekselencja przyjął go życzliwie, stojąc przy stole, na którym leżały zapieczętowane listy.
 — Jest pan punktualny, panie podporuczniku. Panowie oficerowie z pańskiego regimentu schodzą się o tej porze do kasyna na śniadanie. Czy bierze pan w nim udział?
 — Zazwyczaj, Ekscelencjo.
 — No, dobrze. Polowanie, o którym mówiliśmy, było uplanowane w kasynie i tam powinno się skończyć. Uda się pan do pułkownika piechoty i wręczysz mu te listy. Niech je przejrzy, a następnie odczyta w kasynie w obecności pańskiego przyjaciela Helmera. Pańskie postępowanie w tej sprawie jest godne pochwały.
 Mówiąc to, włożył listy do teczki i wręczył Platenowi. Ten oddalił się z sercem przepełnionym radością. Niełatwo było usłyszeć pochwałę z ust tego człowieka.
 Robert był nader ciekaw zdarzeń, które miały się rozegrać w kasynie. Poszedł tam natychmiast, Skoro się zjawił, Platena w kasynie jeszcze nie zastał, lecz sala była napełniona. Wszak należało omówić