Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 70.djvu/27

—   1971   —

czony, że chodzi o pojedynek. Ale skąd mógł się minister tak wcześnie dowiedzieć?
 Kiedy wszedł do przedpokoju służący zapytał:
 — Pan podporucznik Platen?
 — Tak.
 — Jego ekscelencja jest jeszcze zajęty. Niech pan tymczasem tutaj wejdzie.
 Zaprowadził go do jakiegoś pokoju. Platen omal nie cofnął się ze strachu, gdy zobaczył przed sobą mały, bogato umeblowany buduar, w którym siedziała pani ministrowa z książką w ręku. Ujrzawszy go, podniosła się lekko i skinęła przyjaźnie:
 — Zbliż się pan, panie Platen. Mój mąż jest jeszcze nieco zajęty; poleciłam więc pana przyprowadzić, aby się dowiedzieć o zadziwiającym zdarzeniu, którego podobno był pan świadkiem.
 — Powiadają, że zna pan podporucznika Helmera z huzarów gwardii? — zaczęła ministrowa?
 — Mam honor być jego przyjacielem — odpowiedział Platen.
 — Ach, więc dobrze mnie poinformowano. Pozwoli pan, że nie będę obwijała w bawełnę! Ten podporucznik pojedynkował się dzisiaj rano?
 — Owszem. Nie proszono mnie o dyskrecję.
 — Z kim więc?
 — Ze swoim pułkownikiem i podporucznikiem Ravenowem ze swego szwadronu.
 — A z jakim wynikiem?
 — Ravenowowi odrąbał prawą rękę, pułkownikowi zmiażdżył. Obaj przeto nie mogą służyć nadal.