Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 70.djvu/23

—   1967   —

nę wykupić talizman, jeśli tego sobie życzysz.
 Wyjął spod munduru kokardę i podał.
 — Oto ona, Roseto.
 — A oto pocałunek.
 Położyła rączki na jego plecach, zbliżyła usta do jego warg i złożyła pocałunek, krótki i ostrożny.
 — A, to jest pocałunek? — zapytał nieco rozczarowany.
 — Myślę — roześmiała się. — Czy to było co innego?
 — Był to pocałunek, ale taki, jakim się na przykład całuje ciotkę, która ma szpetny, długi nos i kilka na nim pigmentów.
 — Czy wiele ciotek całowałeś, że wiesz tak dokładnie?
 — O, nie, gdyż stare ciotki całuje się niechętnie.
 — A kogo chętnie?
 — Młode, śliczne Różyczki.
 — Idźże, nie mów mi tego! Muszę cię za to ukarać. Nie chcę wcale twego talizmanu. Bierz go z powrotem!
 Schwycił szybko kokardkę, położył na stole i rzekł z poważną miną:
 — Ale to nie uchodzi tak prędko!
 — Cóż takiego, drogi Robercie?
 — Zwrócenie talizmanów. W tak ważnych sprawach trzeba postępować słusznie i bez egoizmu.
 — Tak zawsze postępujesz, ale o czym mówisz?
 — Zapłaciłaś za talizman; skoro mi go zwracasz, jestem obowiązny oddać zapłatę.
 Czuła, że serduszko jej mocniej zabiło. Było jej