Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 70.djvu/10

—   1954   —

 — Chodź pan do pokoju bocznego — powiedział Robert. — Pani wybaczy mi tych kilka chwil.
 — Nie, bynajmniej — rzekła Różyczka. — Przypuszczam, że rozmowa wasza będzie się tyczyła pojedynku: czyż nie tak, moi panowie?
 Adiutant skinął głową:
 — Słusznie pani przypuszcza, łaskawa pani. Ponieważ pan Helmer obrał niezwykłą drogę i wtajemniczył damę w sprawę honorową, przeto nie widzę powodu, aby pani nie znała celu naszej rozmowy.
 — Przyjaciela mego nie może spotkać żaden zarzut za szczerość wobec mnie — odpaliła Różyczka.
 — Przycisnęłam go wtaki sposób, że nie mógł zaprzeczyć, o ile nie chciał kłamać. Zresztą, mam zupełne prawo wejść w tę sprawę, gdyż to ja zostałam obrażona przez jednego z przeciwników. Spodziewam się, że i teraz się nie cofniecie i omówicie sprawę w mojej obecności.
 Panowie zamienili ze sobą pytające spojrzenia. Golzen zwrócił się do Roberta.
 — Co pan porucznik powie o tym?
 — O, mnie wszystko jedno! — odrzekł chłodno Robert — Cała sprawa nie wydaje mi się tak poważna i ważka, żebym się miał nad tym zastanawiać.
 Ze złością odezwał się adiutant:
 — Wkrótce stwierdzi pan, że jednak jest dosyć poważna, przynajmniej dla pana.
 — Widzę, — rzekł Helmer, — że przeciwnicy godzą w moje życie. Podporucznik Ravenow zaprononował cudzoziemską broń, myśląc, że nią nie wła-