Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 69.djvu/5

—   1921   —

 — Pozwoli mi pan usiąść przy sobie, panie poruczniku? — zapytał.
 — Ależ proszę bardzo, kolego, — odpowiedział Platen, podając mu rękę. — Nazywam się Platen. Witam pana.
 — Dziękuję panu serdecznie. Nie przedstawiono mnie wprawdzie, ale moje nazwisko jest wszak znane. Panie Platen, czy mogę pana prosić o wymienienie nazwisk tych panów?
 Jeszcze wciąż panowała głęboka cisza, to tez każde wymienione przez Platena nazwisko rozlegało się głośno. W głębi, zalegało milczenie grobowe. Tylko Ravenow nie stracił fantazji. Wziął kij bilardowy i rzekł głośno:
 — Chodź, Golzenie, kontynuujmy naszą partię! Jak tam, Platen, jesteś wszak trzecim?
 — Dzięki, rezygnuję z gry, — odpowiedział Platen.
 Ravenow wzruszył ramionami i zakpił:
 — Pah to się nazywa przenosić szklankę octu nad szampana.
 Robert udał, że nie bierze do siebie obraźliwego porównania. Platen chciał mu w tym pomóc, sięgając szybko po szachy i pytając:
 — Czy gra pan w szachy, drogi panie Helmerze?
 — Z kolegami, owszem.
 — No, jestem przecież pańskim kolegą. Odłóż pan gazetę i spróbuj pan ze mną zagrać. Uczciwość zaleca mi panu powiedzieć, że uważają mnie tutaj za niezwyciężonego.