Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 69.djvu/24

—   1940   —

rucznika Ravenowa, który przyjął go chłodno i zapytał:
 — Czemu zawdzięczam tę zaszczytną wizytę, Platenie?
 — Zaszczytną wizytę? Hm, tak obco i formalnie?
 — Skoro przeszedłeś do wroga, mogę z tobą być tylko chłodnym i uprzejmym, proszę cię, byś mi odpłacił tą samą monetą.
 Platen skłonił się.
 — Jak chcesz. Kto broni niewinnego wobec przesądów, ten musi być przygotowany na wszystko. Nie będę ci zresztą długo deranżował, chciałem tylko zostawić adres mego przyjaciela Helmara.
 — Aha! Poco?
 — Sądzę, że powinneś znać go, aby oznajmić coś dosyć śpiesznego.
 — Zgadłeś. Ale nie muszę chyba znać adresu, gdyż przypuszczam, że masz od niego pełnomocnictwo.
 — Masz słuszność, jest do twojej dyspozycji.
 — Doskonale. Golzen jest moim zastępcą. Jaką broń wybrał twój tak zwany przyjaciel?
 — Pozostawia tobie wybór.
 Oko Ravenowa błysnęło gniewnie.
 — Aha, — rzekł — a więc tak pewny siebie? Czy powiedziałeś, że jestem najlepszym szermierzem regimentu?
 — Nie. Obraziłbym go. Zresztą nie lęka się ciebie; dowiódł tego, jeśli się nie mylę.