Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 69.djvu/13

—   1929   —

 — Mój Boże, jak głupio i nierozsądnie! Ale skądże wpadło mu na myśl, że to córka stangreta?
 — Dowiadywał się u mego służącego w sąsiedniej knajpie. Muszę panu powiedzieć, że mieszkam u hrabiego i wychowywałem się razem z ową panią. Mój stary Ludwik jest kuta bestią. Wmówił w Ravenowa, że wnuczka hrabiego jest córką stangreta. Mam nadzieję, że pojmuje pan już wszystko.
 — Wszystko, prócz pańskiej siły. Czy włada pan równie dobrze stalą, jak pięścią?
 — Nie lękam się żadnego przeciwnika.
 — To się panu przyda. Wyzwanie Ravenowa jest pewne. A jak pan zamierza począć sobie z pułkownikiem?
 — Jutro poślę mu świadka.
 — Kogo?
 — Hm, nie wiem. Moich bliskich nie chciałbym wtajemniczać, a znajomych nie mam tu jeszcze.
 — Czy mogę panu służyć moją osobą?
 — Narazi się pan kolegom i przełożonym.
 — Nie lękam się. Nie służę z potrzeby, lecz dla przyjemności. Bądźmy przyjaciółmi, drogi Helmerze.
 Uścisnęli sobie dłonie. Platen zapytał:
 — Czy idzie pan teraz do domu?
 — Nie. Nie chciałbym w domu wyjawiać mego podniecenia. Pójdę zatem na szklankę wina.
 — Będę panu towarzyszył. Poczekaj pan!
 Platen wrócił do pokoju.
 Robert czekał na ulicy. Nie przeczuwał, jakie znaczenie przybierze dla jego życia podporucznik Platen i wspomniany bankier z Poznania.