Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 68.djvu/20

—   1908   —

hrabia — a teraz widzieliśmy, jak przyjechałeś dorożką. Gdzie byłeś właściwie?
 — Nie odgadnie pan! — odpowiedział z uśmiechem. — I, spojrzawszy na siebie, dodał: — Obejrzyjcie ten ubiór. Nauczyciel wiejski lepiej się ubiera, a jednak w tym ubiorze byłem u króla.
 — U króla? Nie może być! — zawołano.
 — Ależ tak!
 — Żartujesz! — zawołał don Manuel.
 Różyczka popatrzyła badawczo na towarzysza zabaw dziecięcych. Znała go dobrze; widziała jego rozjaśnione oczy, jego zarumienione policzki i była pewna, że nie żartuje.
 — To prawda, był u króla, poznaję po nim! — rzekła.
 Oczy jej rozbłysły z radością. Była dumna, że Robert rozmawiał z monarchą.
 — A więc istotnie? — zapytała jej matka.
 — Tak — odpowiedział.
 — Mój Boże, w tym stroju! — zawołał hrabia. — Ale jakże do nich dotarłeś?
 — Nie mogę powiedzieć. Przyrzekłem całkowitą dyskrecję i dlatego proszę was, abyście nikomu o tym nie mówili. Ale, żeby was uspokoić, rzeknę tylko, że pożegnano mnie z wyróżnieniem. Udało mi się przyświadczyć królowi niezwykłą przysługę. Uścisnął mi ręce i powiedział, że nie zapomni o mnie.
 — Jak pięknie, jak cudownie! — zawołała radośnie Różyczka.
 Ta radość tak wzruszyła Roberta, że dodał:
 — Musiałem wiele opowiadać o Hiszpanii, o