Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 66.djvu/25

—   1857   —

 — Nie pędź, sennor, ze swoimi propozycjami! Nie wiesz, czego od pana żądam.
 — Czego więc? — zapytał Cortejo z niecierpliwością.
 Doktór odezwał się z niewinną miną, jak gdyby chodziło o bagatelkę:
 — Żądam od was sukcesji hrabiów Rodriganda.
 — Sukcesj — hrabiów — Rodriganda —? — Jak pan to rozumie? Jest pan po stokroć tysięcy, obłąkany!
 — Nie gorączkuj się pan; nic to panu nie pomoże. Myślę, że lepszy użytek zrobię z bogactw Rodrigandów, niż pan, który wmówiłeś w siebie, że mógłbyś zostać prezydentem.
 Oszołomieni Cortejowie nie mogli wprost dobyć głosu. Hilario zresztą nie oczekiwał odpowiedzi, gdyż wziął lampę, wyszedł i zaryglował drzwi za sobą.
 — Co mówili? — pytał Hilario zbliżającego się Manfreda.
 — Nic nie mówili. Jedynie Cortejowie lamentują i ryczą, że aż uszy puchną. Czy naprawdę zostawisz ich w lochu?
 — Naturalnie.
 — I umrą tutaj?
 — To się zobaczy. Ale czy nie powiedziałeś, że nasi więźniowie ukryli konie w zagajniku? Zwierzęta mogą nas zdradzić.
 — Trzeba je oddalić. Ale dokąd?
 — Przede wszystkim idź tam i zedrzyj z nich