Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 64.djvu/22

—   1798   —

 Grandeprise zdjął opatrunek. Cortejo z radością stwierdził, że na jedno oko widzi, aczkolwiek słabo. Po ponownym przyłożeniu ziela dosiedli rumaków i pojechali. — —
 W mroku nocy dwaj jeźdźdcy przybyli z południa do hacjendy. W małej dolinie jeden z nich osadził rumaka i rzekł:
 — Tu będziemy musieli czekać.
 — Czemu, sennor Pirnero? — zapytał drugi.
 — Wszak nie wiemy, jak się sprawy mają na hacjendzie. Juarez, a także Francuzi wałęsają się po kraju. Niewiadomo, czy się tam spotka przyjaciół, czy wrogów. Musimy czekać do rana, aby zasięgnąć języka, zanim nas zobaczą.
 — W takim razie musimy się także zrzec ogniska. Jakże tam pańskie oczy? Czy odczuwa pan ból?
 — Nie. Pańskie ziele czyni cuda, sennor Grandeprise. Jedno oko jest stracone; drugim jednak widzę niemal tak, jak dawniej.
 — To mnie cieszy. Zejdźmy z koni i czekajmy do rana.
 Przywiązał konie do krzewu, aby pozwolić im poskubać paszę, i ułożyli się w pobliżu na trawie. Byli tak znużeni, że nie rozmawiali ze sobą.
 Było po północy. Panowała taka cisza, że omal nie zmorzył ich sen, gdy nagle zostali zbudzeni zbliżającym się tętentem.
 — Kto to może być? — rzekł Cortejo, który nadal podszywał się pod nazwisko Pirnera. — Słuchaj! Tam przybywa jeszcze jeden.