Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 61.djvu/11

—   1703   —

 — Nie; nie jestem nim.
 Cortejo cofnął głowę i rzekł gniewnie:
 — Miej się na baczności, kiedy chcesz pluć, sennor!
 — Tak też postępuje. Trafiam tego, kogo chcę trafić.
 — A jednak i to może się zdarzyć.
 — Wypraszam sobie! No, więc nie jesteś pan lordem Lindsey‘em?
 — Nie.
 — Ale czemu podawał się pan za Lindsey‘a?
 — Ponieważ jestem nim.
 Spokój Sępiego Dzioba wyprowadził Corteja z cierpliwości. Zawołał:
 — Do licha! Jakże to zrozumieć? Nie jesteś nim, a jednak jesteś?
 Sępi Dziób zapytał obojętnie:
 — Czy był kiedyś w Old England?
 — Nie.
 — Nie dziw, że nie wie. Lordem tylko najstarszy syn, późniejsi synowie — nie lordowie.
 — A więc jest pan młodszym synem Lindsey‘a?
 — Yes.
 — Jak panu na imię?
 — Sir Lionel Lindsey.
 — Hm, czyżby? Ale nie jest pan wcale podobny do swego brata.
 Sępi Dziób, splunął tuż koło twarzy Meksykanina.
 — Nonsense.
 — Zaprzecza pan?