Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 60.djvu/7

—   1671   —

 Wyszli z lasu na prerię, tonącą w mrokach nocy.
 — Jest ich dziesięć razy po pięć — rzekł Apacz.
 — Naliczyłem tyleż — oświadczył Zorski. — A konie?
 — Przywiązano o dwa razy po sto kroków od ognisk. Stoją głęboko lesie.
 — Czy brat mój nasłuchiwał, co ci ludzie mówili? Czy dowiedział się czegoś ważnego?
 — Jeden mówił o skazanym na śmierć hacjenderze, twierdząc, że wciąż widzi przed sobą jego twarz.
 — To z pewnością łotr, który popełnił jakąś nikczemność; trapią go teraz wyrzuty sumienia, Czy brat mój jeszcze coś słyszał?
 — Nie. Poszedłem na poszukiwanie koni; później wróciłem tutaj.
 — Wracajmy więc szybko do naszych.
 — Czy biały brat dowiedział się czegoś więcej, aniżeli jego czerwony przyjaciel? — zapytał Apacz, gdy ruszyli.
 — O wiele więcej. Zawiadomię o tym Juareza. Brat mój wszystko usłyszy.
 Niedźwiedzie Oko zadowolił się tą odpowiedzią.
 Po niedługim czasie dotarli do swoich, którzy oczekiwali ich z niecierpliwością.
 — Znaleźliście białych? — zapytał Juarez.
 — Tak, bardzo łatwo. Rozmawiali głośno — odparł Zorski. — To zwolennicy Corteja.
 Opowiedział, co podsłuchał.