Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 48.djvu/19

—   1347   —

 — Podła pogoda!
 Ponieważ nikt nie odpowiedział, zwrócił się do gościa ze słowami:
 — No?
 — Cóż takiego? — zapytał nieznajomy.
 — Podła pogoda!
 — Ależ przeciwnie, ładna! — rzekł z uśmiechem niepozorny przybysz.
 Gospodarz obruszył się. Miał wrażenie, że gość kpi z niego.
 — Jak pan to rozumie?
 — Tak, jak powiedziałem, — brzmiała odpowiedź. — Ładna pogoda.
 — Chce mnie pan doprowadzić do pasji?
 — Ani mi się śni.
 — Nie wiem nawet, czy pan potrafiłby mnie rozgniewać.
 — Dlaczego to?
 — Z najrozmaitszych przyczyn. Przedewszystkiem dosiadacie okropnego chabeta.
 — Doskonale. I cóż dalej?
 — Przyodziewek pod psem.
 — Coraz lepiej. Dalej?
 — Broń wasza nie warta funta kłaków.
 — Skąd ta pewność?
 — Widać odrazu; nie trzeba być na to psychologiem, ani wybitnym dyplomatą.
 Przybysz dobrotliwie kiwnął głową i rzekł:
 — Poznaję dokładnie, że jestem u sennora Pirnero.
 — Jakto? — odparł gospodarz zdziwiony.
 — Poznaję, że prawdę mi o panu opowiadano.