Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 48.djvu/1

—   1329   —

 — Powiadają, że jest pan zaprzyjaźniony z Juarezem. Czy znane są panu jego plany?
 — Owszem; znam je tak samo, jak wasze.
 — Proszę nie opowiadać bajek! Cóż pan może wiedzieć o naszych planach?
 — Znam je dokładnie; zobaczy pan po rezultatach.
 — Mam dosyć tych zarozumiałych bredni. Mówmy o czemś innem. Czy to pańska broń?
 — Tak.
 — Niech ją pan pokaże, poruczniku!
 Porucznik położył strzelbę, rewolwer i nóż trappera na stole. Dowódca chwycił strzelbę i zaczął badać kolbę.
 — Kolba jest ze złota. Skąd pochodzi?
 — Odkryłem w górach żyłę złota.
 — Ach tak! Czy nie chciałby sennor jej odsprzedać?
 — Po co? Przecież mam zostać rozstrzelany.
 — No tak. Ale krewnym sennora przypadłoby coś niecoś w udziale.
 — Za żadne pieniądze nie zdradzę, gdzie leży ta żyła. Żaden prawy Meksykanin nie postąpiłby inaczej.
 — Czy zabił pan z tej strzelby wielu Francuzów?
 — Tylko zwierzynę liczę na sztuki.
 — Do djabła! — mruknął dowódca. — Zastanów się sennor, do kogo przemawiasz.
 — Do człowieka, którego się nie ulęknę.
 — Widzę, że za wszelką cenę szuka pan śmierci. Doczeka się jej sennor, ale nie takiej, jak pan sądzi i wie tak prędko, jak zapowiedziałem. Mam wrażenie, że możnaby się od pana wielu rzeczy dowiedzieć, ponie-