Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 47.djvu/12

—   1312   —

żące na krześle, zdjął swoje i ubrał się w strój służbisty.
 Po chwili rozległy się głosy. Nadszedł major. Nieraz już Gerard podsłuchiwał rozmowy z tej komórki, znał więc dobrze jego głos.
 — O Dios, jaka pani dziś piękna, sennorita, — mówił major.
 — Pochlebia mi pan — odparta Emilja. — Przeciwnie, muszę mieć zmęczony i wyczerpany wygląd.
 — Dlaczegóż to, łaskawa pani?
 — Cierpię przez dzień cały na silne bóle głowy.
 — Migrena?
 — Tak. Nie przyjęłabym pana, gdyby nie to, że się już przedtem zgodziłam na wizytę.
 — Co za nieszczęście! A więc odsyła mnie pani?
 — No, nie zaraz. Zobaczę, jak długo moje nerwy wytrzymają. Proszę siadać.
 Gerard był bardzo zadowolony z tego wstępu. Zgasił latarkę i włożył do kieszeni. Potem opuścił pokoik, wyszedł na oświetlony ganek i zaczął się rozglądać, czy kogo niema. Nie zauważywszy nikogo, zbiegł po schodkach, wyciągnął klucz, włożył zamek i otworzył. Klucz ten pasował do wszystkich drzwi; był czemś w rodzaju wytrycha. Gerard znalazł się teraz w apartamentach, zajmowanych przez majora. Znał te pokoje; już niegdyś wchodził tutaj potajemnie.
 Cały dom wynajęła Emilja; major zajmował w nim jedno skrzydło.
 Gerard wyciągnął latarkę, poczem zamknął drzwi za sobą. Przedpokój, w którym się znalazł, prowadził do gabinetu majora. Pokój miał dwa okna. Ponieważ