Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 46.djvu/5

—   1277   —

 — Opisano mnie panu? Mnie? To być nie może.
 — A jednak tak jest. I musiałbym bardzo się mylić. gdybym po pańskiej postaci nie poznał natychmiast doktora Zorskiego.
 — Więc pan mnie zna naprawdę. Dziwna zagadka, Kto panu o tem mówił? Skąd pan przybywa?
 — Wszystko, co wiem, zawdzięczam temu panu.
 Wagner wskazał na hrabiego. Zorski przyglądał mu się uważnie. Po chwili rumieniec wystąpił na jego twarz; oczy dziwnie zajaśniały.
 — Powiedział pan „temu panu“, ale chciał powiedzieć „temu sennorowi“, nieprawdaż? — zapytał.
 Kapitan zdumiony potwierdził.
 Zorski wyprostował się, odetchnął głęboko potężnymi piersiami i zawołał:
 — Prosiłem pana, byś powiedział, skąd przybywacie, ale chce...
 — Przybywamy z... — zaczął kapitan.
 — Z Harraru — skończył Zorski.
 — Tak, z Harraru. — odparł kapitan, jeszcze bardziej zdumiony, niż dotychczas.
 — A to jest sennor don Fernando de Rodriganda y Sevilla — mówił dalej Zorski.
 — Tak, to ja, — rzekł hrabia po hiszpańsku.
 — Wielki Boże! Wyruszyłem na morze, aby pana ratować, a oto pan mnie ocala. Poznałem sennora po rysach twarzy; jest pan niezwykle podobny do don Manuela.
 Zorski otworzył ramiona. Obydwaj nieznani sobie osobiście rozbitki, którzy tak wiele przecierpieli dla