Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 44.djvu/4

—   1220   —

statek jak mój, któryby żeglował tak szybko, aby przed nim zbieg nie mógł umknąć?
 Gubernator utkwił wzrok w ziemię. Rozumowanie kapitana trafiło mu do przekonania. Doświadczył przecież na sobie, jak rozumnie, energicznie i przezornie człowiek ten umie postępować. Dlatego, zgadzając się rozumowaniem kapitana, rzekł:
 — Tak, gdybyśmy mieli taki statek, jak twój!
 — Oczywiście, gdyby... — rzekł kapitan, przypatrując mu się z pod oka. — Idę o zakład, że udałoby mi się schwytać zbiegów, gdybym się zajął tą sprawą.
 — Sułtan obiecał za ich odnalezienie wielką nagrodę w postaci dwudziestu wielbłądów, naładowanych kawą.
 — Na Boga, przecież to bogactwo!
 Na twarzy Araba pojawił się wyraz drapieżnej chciwości; uczucie to owładnęło nim do tego stopnia, że stracił panowanie nad sobą i całą rozwagę, której mu dotąd nie można było odmówić.
 — Jakiej części nagrody zażądałbyś, gdyby ci się udało schwytać zbiegów?
 Kapitan odparł z wyniosłą miną:
 — Jestem bogatszy od ciebie; nie potrzeba mi wcale tej nagrody. Ale odszukiwanie zbiegów niezgorszą byłoby dla mnie zabawą.
 — Uczyń to, uczyń! — wołał Arab, podniecony nadzieją, że zagarnie calutką nagrodę bez wysiłku.
 — Niestety. — odparł kapitan z ubolewaniem — muszę tu pozostać, aby sprzedać swój towar.
 — Sprzedasz wszystko w przeciągu kilku godzin, o ile tylko ja tego zechcę.
 — Tak sądzisz?