Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 37.djvu/1

—   1021   —

 — Nie uznaję wysłanników od czerwonych. Zresztą, przyszedł pan bez mojego zezwolenia. Nie mam względem pana żadnych zobowiązań. Przybył pan w charakterze szpiega.
 — Ja szpiegiem?
 — Tak, już nie wierzę w to, co mi pan przedtem opowiadał!
 — Niech pan myśli, jak pan uważa za stosowne, ale niech pan zrozumie, że szpieg nie zbliży się do hacjendy w ten sposób, jak ja to uczyniłem.
 — Wszystko mi jedno, czy pan jest szpiegiem, czy też nie, ale pan jest w hacjendzie, widzi pan nasze przygotowania, dlatego nie może się pan stąd ruszyć.
 — Kto mnie zatrzyma?
 — Ja, mój sennorze!
 — Ba, pan i wszyscy pańscy dragoni nie są w stanie mnie zatrzymać. Pójdę tak, jak przyszedłem, z własnej woli.
 Oficer wyciągnął szpadę.
 — Pan tu zostanie! Inaczej, może pan przypłacić życiem!
 — Ależ proszę się o mnie nie troszczyć. W tym towarzystwie Książę Skał niczym nie ryzykuje.
 Teraz pobladł rotmistrz i oficerowie. Cofnął się i rzekł:
 — Książę Skał? Dios, on podobno miał być z nimi!
 — Z Apachami. Ja nim jestem. Teraz proszę spróbować mnie zatrzymać!