Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 36.djvu/21

—   1013   —

nas już tu nie będzie. Już przecież o północy mamy się wszyscy stawić w hacjendzie.
 — Ale gdzie oni teraz są?
 — Dowiemy się, gdy nadejdzie drugi Komancha. Zdaje się, że ten rotmistrz dragonów to nielada chwat. Zabarykadował hacjendę tak, że z pewnością nie dostanie się do niej żaden Apacha. A skoro huknie ponad sto dragońskich rusznic, nie wielu zostanie tam czerwonoskórych.
 A więc to tak. Zorski słyszał, że rotmistrz tu jest ze szwadronem dragonów. A to inna rzecz! Wystąpił nagle z poza skały i pozdrowił ich. Vaqueros odskoczyli przerażeni i schwycili za strzelby, ujrzawszy jednak białego, uspokoili się.
 — Czy są dragoni w hacjendzie? — zapytał.
 — Są.
 — Można pomówić z rotmistrzem?
 — Pewnie można.
 — Dobranoc!
 Poszedł w stronę hacjendy.
 — Santa Madonna! — zawołał jeden vaquero. — Myślałem, że to diabeł!
 — Ba, mnie zaś zdawało się, że widzę przed sobą ducha Goliata. Takiego chłopa, jeszcze nigdy nie widziałem!
 Zorski szedł wzdłuż palisady i słyszał szepty. Zapukał w bramę.
 — Kto tam? — zapytał jakiś głos.
 — Obcy .Chce mówić z rotmistrzem.
 — Aha! Biały, czy czerwony?
 — Biały!
 — Sam?