Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 36.djvu/2

—   994   —

 — Pochwycić, albo zabić pana.
 — No, mogłem się tego spodziewać. Ale jakże mogliście się odważyć? Przecież znacie mnie już. Zabić było łatwo, ale pochwycić...
 — Myśleliśmy, że pan tu dopiero jutro przybędzie. Verdoja miał nam nadesłać pomoc.
 — Aha więc jeszcze inni mają nadejść?
 — Tak, może jutro przed południem.
 — Ilu?
 — Nie wiemy.
 — Dokąd Verdoja zaprowadził swoich jeńców?
 — Nie wiem.
 — Nie kłam!
 — Czy pan myśli, że Verdoja zdradza takie tajemnice?
 — A ci, którzy jutro tu przybędą, będą wiedzieli?
 — Chyba tak. Mamy się przecież tutaj spotkać!
 — Po ile obiecał Verdoja za to porwanie?
 — Sto pezos każdemu.
 — Dobrze .Teraz naradzimy się nad waszym losem.
 Narada wypadła dla obu niepomyślnie. Zorski byłby im chętnie podarował życie, ale reszta się na to nie zgodziła.
 Zaprowadzono ich w głąb doliny. Zorski pozostał na miejscu, a po chwili usłyszał dwa strzały. Wiedział, co one oznaczają. Trupy pozostawiono sępom na pożarcie.
 Teraz było ich pięciu mężczyzn. Zorski do-