Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 35.djvu/5

—   969   —

potężnym cielskiem. Bawól osunął się na ziemię, — był nieżywy. Kula wtargnęła mu przez drugie oko do mózgu.
 Skoro Bawole Czoło spostrzegł, jaki smutny koniec musi mieć ta walka, zeskoczył ze stromej ściany i wypalił. Gdy młodzieniec się odwrócił, by zobaczyć swego wybawcę, Bawole czoło zwyczajem myśliwych nabijał na nowo strzelbę.
 — Czy mięso samca bawoła smakuje mojemu bratu bardziej aniżeli samicy? — zapytał spokojnie. — Czy mój brat chętniej zabija bawoła w lesie, aniżeli na otwartej przestrzeni? Niech mój brat w przyszłości będzie roztropniejszy!
 Mimo ciemnej skóry Indianina można było poznać, że się zarumienił. Po chwili jednak przyszedł do siebie, wzniósł dumnie głowę do góry i gniewnym tonem odpowiedział na nauczkę:
 — Czy ciebieby to obchodziło, gdyby mnie bawoł zabił?
 — Czy brat mój nie ma ojca, któryby go opłakiwał? — zapytał Mizteka.
 — Mój ojciec nazywa się „Latający Koń“, — odparł Indianin z dumą.
 — A jak ty się nazywasz?
 — Imię moje rozbrzmiewać będzie na całym świecie!
 — Więc ty nie masz jeszcze imienia? Byłbyś zginął i nikt nie wiedziałby kogo pogrzebano. Mój brat uniknął ogromnej hańby. Na przyszłość niech będzie ostrożniejszy, a z pewnością będzie kiedyś nosić sławne nazwisko.
 U Apachów młody wojownik otrzymuje do-