Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 34.djvu/4

—   940   —

 — Sennor Pardero?
 — No tak, ten, którego wczoraj oczekiwałem.
 — Ach, ten. On jeszcze nie przybył nawet.
 — Jeszcze nie? — zapytał zdziwiony. — A strażnik, który go miał przyprowadzić?
 — Tego również nie widziałam.
 — Z pewnością już spałaś, a oni się tu jakoś rozgościli sami.
 — Jestem pewna, że ich tu nie ma. Jestem gospodynią domu i muszę sama przyjąć gości, chociażby przybyli w nocy. Czuwałam jednak do świtu i oczekiwałam ich nadaremnie.
 Nie rzekłszy ani słowa, wstał. Udał się na podwórze i kazał sobie osiodłać konia. Podczas przygotowań do jazdy przyskoczył do Verdoji jeden z vaquerów i oznajmił mu, że ku hacjendzie pędzi duży oddział dragonów. Verdoja nie miał więc czasu jechać do świątyni meksykańskiej i cierpliwie czekał na przybycie wojska.
 Oficerowie zsiedli z koni, a jeden z nich przystąpił do Verdoji, zasalutował po wojskowemu i rzekł:
 — Czy to hacjenda Verdoji, sennor?
 — Tak jest — odpowiedział właściciel.
 — A czy właściciel służy w wojsku Juareza?
 — Nie.
 Oficer popatrzył zdziwiony na Verdoję i rzekł ostro:
 — Sennor, jesteśmy dobrze poinformowani.
 — Wątpię w to — rzekł zimno.
 — Sennor! zauważył kapitan prawie groź-