Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 34.djvu/12

—   948   —

wą pianą, oczy jednak miał otwarte i jak się zdawało Verdoja był w pełni władz umysłowych.
 — Niech pan tak nie jęczy, tylko odpowie mi na pytania, przyszedłem panu pomóc — rzekł Mariano.
 Nieszczęśliwy przestał na chwilę jęczeć i spojrzał na przybysza wzrokiem pełnym złości i nienawiści.
 — Gdzie Pardero? — zapytał.
 Widać było, że każde słowo przez niego wymówione powoduje najokropniejsze bóle fizyczne.
 — Nieżywy — odpowiedział Mariano.
 — A strażnik?
 — Także zabity.
 — A dziewczęta?
 — Obie są z nami.
 — Mordercy!
 — Nie obrażaj nas! — rozkazał ostro Mariano. — Pan sam jest wszystkiemu winien, a mimo to wyratujemy cię.
 — Wy? Jak? — zapytał Verdoja.
 — Przy każdym słowie tak głośno jęczał, że trudno go było zrozumieć.
 — Przy pomocy liny wciągniemy cię na górę i odwieziemy do pańskiej hacjendy.
 Skrzywione z bólu oblicze Verdoji wypogodziło się na chwilkę. Potem jednak spochmurniało.
 — Jakże się stąd wydostaniecie? zapytał.
 — Pan nam powie, jak należy otwierać drzwi i którędy iść.
 — Aha, wy nie wiecie!