Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 33.djvu/4

—   912   —

 — Zbadaj go pan!— rozkazał Pardero.
 Verdoja odjął rękę do oka, popatrzył na Zorskiego i rzekł gniewnie:
 — Drabie, jeżeli mi w tej chwili nie wyleczysz oka, każę cię parzyć rozżarzonymi szczypcami. Zbadaj je!
 Trzymał przez parę sekund otwarte zranione oko. Pardero przyświecał płonącym drzewcem, Rozmowę prowadzono, naturalnie, w meksykańsko-hiszpańskim języku. Zorski był przekonany, że między obecnymi tylko Helmer zna polski, więc zawołał:
 — Odwagi! Ja was ocalę!
 — Co mówisz?! — zaryczal Verdoja.
 — My, lekarze, mamy na wszelką ranę i chorobę łacińską nazwę. Właśnie wypowiedziałem taką nazwę odrzekł spokojnie Zorski.
 — Czy można usunąć z oka tę gałązkę?
 — Można.
 — Więc proszę, uczyń to natychmiast.
 — Mam przecież związane ręce, tylko nogi wolne.
 — Rozwiązać go! — rozkazał Verdoja.
 — A jeżeli ucieknie? — zauważył Enrico.
 — Czyś przy zdrowych zmysłach? — zapytał Verdoja. — Przecież nas jest piętnastu. Więc jakże to możliwe? Utwórzcie koło i weźcie go w środek!
 Gdy Zorski wypowiedział polskie zdanie, Helmer chrząknął na znak, że go zrozumiał. Teraz Zorski mógł działać.