Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 33.djvu/3

—   911   —

 Okazało się, że wbił sobie w nie płonącą gałązkę. Złamała się, a koniec jej tkwił w oczodole.
 — Oko stracone, gdyż nie mamy lekarza rzekł Pardero.
 Verdoja jęczał okropnie.
 Błagał, by mu wyjęto drzewo z oka, ale nikt nie chciał się tego podjąć.
 — Tu mógłby tylko jeden Zorski poradzić — rzekł Pardero.
 — Ten pies Zorski? On jest sprawcą mego nieszczęścia. Zatłukę go na śmierć! — wołał gniewnie zraniony.
 — Ale on jest lekarzem.
 — Lekarzem? To prawda. Przecież on leczył chorego w del Erina.
 — On panu wyjmie drzewo z oka.
 — Jestem pewny, że nie będzie chciał, ale zmuszę go. A potem zemszczę się okrutnie!
 Pardero przystąpił do Zorskiego i zapytał:
 — Czy pan jest lekarzem-okulistą?
 — Tak jest.
 Zorski byłby wcale nie odpowiedział, ale przemknęła mu przez głowę myśl o możliwej ucieczce.
 — Czy będzie pan w stanie wyciągnąć gałązkę drzewa z oka?
 — Nie wiem. Musiałbym zbadać oko.
 — Proszę więc za mną.
 — Nie mogę wstać.
 — Aha! Zdejmę więc panu więzy, by się pan mógł podnieść. Czekaj pan.
 Zdjął zeń rzemienie i popchnął go do ogniska, przy którym leżał skomlący Verdoja.